Nadwzroczność, nazywana również dalekowzrocznością, to obok krótkowzroczności i astygmatyzmu, jedna z najczęściej występujących wad wzroku. Promienie świetlne w oku osoby nadwzrocznej, skupiają się w nieprawidłowym miejscu na siatkówce, dlatego obraz widziany z bliska, jak również z daleka, jest niewyraźny. Jednak czym dokładnie jest nadwzroczność? Jakie objawy jej towarzyszą? A także, czy to prawda, że początkowo wszystkie dzieci są nadwzroczne? Postaram się odpowiedzieć na te pytania w dalszej części.
Nadwzroczność - czym jest?
Dalekowzroczność to bardzo często występująca wada wzroku. Podzielić ją możemy na niską, średnią i wysoką. Wysoka nadwzroczność diagnozowana jest we wczesnych latach życia i korygowana jest nawet u małych dzieci. Powoduje ona zaburzenia widzenia zarówno na odległości dalekie, jak i bliskie. Gdy wielkość wady jest średnia lub niska to diagnozuje się ją między 30 a 50 rokiem życia. Dzieje się tak, ponieważ najczęściej wcześniej nie daje żadnych objawów i nie pojawiają się żadne dolegliwości.
Gdy mamy do czynienia z niską lub średnią wadą to w pierwszej kolejności odczuwamy zaburzenia widzenia na blisko, które uniemożliwiają lub ograniczają możliwość czytania książki, zapoznanie się z menu restauracji, czy przeglądanie zdjęć w telefonie. W tym przypadku pacjent przez bardzo długi czas nie ma najmniejszego problemu z widzeniem tego, co znajduje się w większej odległości. Nadwzroczność jest również stanem naturalnym u 90% dzieci. W ciągu 3 pierwszych lat życia dziecka następuje emmetropizacja i oko staje się normowzroczne.
Jaka jest dokładna przyczyna tej wady wzroku? Przyczyną dalekowzroczności jest nieprawidłowa budowa gałki ocznej. Długość osiowa prawidłowo zbudowanej gałki ocznej mierzona od szczytu rogówki do bieguna tylnego, wynosi 23–24 mm. W takim oku, wpadające do niego promienie świetlne skupiają się na siatkówce, tworząc wyraźny obraz. W przypadku osób nadwzrocznych wspomniane wcześniej promienie skupiają się za siatkówką. To powoduje, że obraz widziany z bliska (przy wysokiej wadzie również z daleka) nie jest wyraźny. U osób dojrzałych zaburzenia widzenia mogą być spowodowane nadwzrocznością refrakcyjną, której przyczyną jest nieprawidłowa budowa rogówki. Natomiast u dzieci przyczyny upatrujemy w zbyt małej gałce ocznej.
Objawy nadwzroczności
Najbardziej oczywistym objawem dalekowzroczności jest niewyraźne widzenie tego, co znajduje się najbliżej. W przypadku wysokiej wady, również tego, co znajduje się daleko. Bardzo często przy nie korygowanej nadwzroczności pojawiają się tzw objawy astenopijne , (niezwiązane bezpośrednio z zaburzeniami widzenia). Wymienia się wśród nich: bóle oczu, bóle głowy, łzawienie, pieczenie, swędzenie, a także nawracające zapalenia spojówek nieznajomego pochodzenia.
Jak poradzić sobie z dalekowzrocznością?
Podstawowym sposobem na poprawę widzenia są odpowiednio dobrane okulary korekcyjne. W przypadku nadwzroczności ich zadaniem jest sprawić, by promienie świetlne skupiały się na siatkówce, a nie tuż za nią. W tym celu wykorzystuje się szkła “plusowe”. Są to soczewki skupiające o wypukłej budowie. Ich krawędzie są węższe, a środek zdecydowanie grubszy. Szkła plusowe stosowane są zarówno w okularach korekcyjnych, jak i w szkłach kontaktowych.
W przypadku osób dorosłych z ustabilizowaną wadą możliwa jest również laserowa korekcja wzroku. W trakcie zabiegu laser wykonuje ruchy pulsujące, sprawiając, że rogówka staje się bardziej wypukła.
Nadwzroczność nazywana również dalekowzrocznością to bardzo często występująca wada wzroku. W dużej części diagnozowana jest u osób po 40-stym roku życia. Spowodowane jest to zmniejszającą się z wiekiem elastycznością soczewki. Wada wzroku sprawia, że obraz widziany najpierw z bliska, a później również z daleka, staje się niewyraźny. Dlatego osoby z nadwzrocznością na początku jej ujawniania, oddalają od siebie książkę czy telefon. Najpowszechniejszym sposobem na przywrócenie prawidłowego widzenia jest odpowiednio dobrana korekcja. Szkła “plusowe” na powrót skupiają promienie świetlne na siatkówce. Dzięki temu widziany obraz znów jest wyraźny.
